Najczęściej wybierana przez początkujących, ale uwielbiana również przez Mistrzów.

Kraj pochodzenia: słoneczna Italia
Epoka: renesans

O piśmie:
Historia powstania italiki ma oczywiście pewien smaczek. Pismo tworzyli na podstawie minuskuły karolińskiej renesansowi humaniści, święcie przekonani, że wzorują się na tekstach antycznych z okresu Cycerona, a więc literach o genezie rzymskiej, zwanych przez nich lettera antica. Do historii przeszedł Niccolò Niccoli (urodzony około 1364 we Florencji —zmarł 3 lutego 1437, w tym samym mieście), bogaty mecenas sztuki i – co szczególnie ważne dla nas – skryba, którego kolekcja manuskryptów był jednym z impulsów powodujących powrót zainteresowania sztuką i piśmiennictwem antyku.
Poszukiwał on rozwiązań, które przyspieszyłyby proces pisania, badając nie tylko minuskułę karolińską, ale również kursywy gotyckie. Swoje obserwacje zastosował dla stworzenia pisma, którego litery składają się ze stosunkowo cienkich, ukośnych linii, co pozwoliło na znaczne przyspieszenie tempa pracy skrybów. Dzieło jego pracy, czyli utrwalony w tradycji piśmiennictwa europejskiego krój pisma okazał się na tyle uniwersalnym i praktycznym, że zostało ono wybrane na wzorzec również przez drukarzy i stało się modelem czcionek, przez co italika jest obecna w naszej kulturze do dnia dzisiejszego. Stała się również inspiracją dla twórców copperplate’a i całej tradycji pisma, które z niego się wywodzi.

Cechy charakterystyczne italiki:
– piękne, eleganckie proporcje
– litery lekko pochylone
– znaki kreślone minimalną ilością ruchów
– możliwość łączenia liter
– wielkie litery wzorowane na kapitale rzymskiej

Z rozmów podczas naszych warsztatów wynika, że osoby początkujące lubią italikę przede wszystkim za to, że jest tak bliska kształtom liter, które poznajemy w szkole, a przy tym o wiele bardziej elegancka. Osoby zaawansowane natomiast najbardziej cenią w niej jej stosunkową podatność na twórcze przekształcenia i możliwość wydobywania estetycznych niuansów. Ten dobrze zbudowany krój to materiał, z którym można pracować latami i wchodzić na kolejne poziomy zaawansowania, choć już opanowanie jej na poziomie podstawowym gwarantuje, że będziemy zachwyceni swoją kaligrafią.

Narzędzia, których będziesz potrzebować, aby zmierzyć się z tym krojem:
– obsadka prosta – taka, która przyjemnie leży w dłoni. Musisz to sprawdzić w praktyce. Jedni lubią kaligrafować lekkimi narzędziami, inni preferują cięższe. Jeśli nie masz jeszcze ulubionego typu polecam obsadki z elementami korkowymi – są naprawdę superkomfortowe dla palców.
– stalówka ścięta – ja wybieram najczęściej Leonartd Round Hand (na początek dobre są nr 2 i 3), ale jeśli masz w szufladzie Speedballa wypróbuj je – najlepiej rozmiar C3 i C4.
Pamiętaj, że każda stalówka jest pokryta przez producenta specjalną substancją zabezpieczającą przed rdzewieniem. Przed pisaniem należy ją usunąć.
– atrament – jaki chcesz, pod warunkiem, że dobrze spisuje się na papierze, na którym będziesz pisać (o tym poniżej).
– papier, np. Rhodia, Midori albo Clairefontaine – te są supergładkie i ładnie współpracują z dużą ilości atramentów, ale tak naprawdę spróbuj na takim, jaki masz pod ręką. Jeśli atrament będzie się rozlewał i pajączkował kup sobie jeden z powyższych. Do codziennych ćwiczeń będą idealne.
A kiedy przyjdzie Ci już stworzyć dzieło poszukaj dobrego papieru akwarelowego. Polecam te supergładkie (hot-pressed, satine) lub średnioziarniste (cold-pressed, demi satine).
– możesz również spróbować ćwiczyć piórem Pilot Parallel Pen. To bardzo wygodne narzędzie kaligraficzne – daje linię niemal identyczną do tej, którą uzyskujemy pisząc stalówką ściętą, a do tego musisz się mocno postarać, żeby spadł Ci kleks.

Chcesz zobaczyć, jak wyglądała renesansowa italika? Wpisz w wyszukiwarkę: „La operina” Ludovico Arrighi i wszystko stanie się jasne.

Jeżeli masz jakieś pytania lub chcesz nauczyć się pisać tym krojem – napisz do mnie. Chętnie pomogę.